Najważniejsze w przywództwie chrześcijańskim nie są wrodzone predyspozycje, ale Boże namaszczenie. Bóg sam wybiera sobie ludzi i namaszcza ich swoim Duchem do sprawowania funkcji przywódcy. Ważne jest jednak, aby jego wspólnota rozpoznała to namaszczenie. Jeśli tak się nie stanie – nie uzna w nim Bożego wybrania i zadanie, do którego lider jest wezwany, nie zostanie wykonane. Namaszczenie Duchem Bożym daje potrzebny autorytet i siły do wykonania powierzonego zadania, na miarę jego trudności.

Patrząc na karty Pisma Świętego możemy zauważyć, że gdy Bóg kogoś wybiera, nie zawsze jest to zgodne z oceną ludzką. Mojżesz miał defekt mowy, był lękliwy, więc nie miał cech naturalnego przywódcy, które predestynowałyby go do wypełnienia tak ważnej misji. Z kolei Dawid został namaszczony na króla, gdy miał zaledwie 14 lat. Nawet został przedstawiony prorokowi Samuelowi jako ostatni z braci, po ludzku patrząc – najmniej ważny i najsłabszy. A potem czekał jeszcze 33 lata, aż będzie rozpoznany przez Izraela.

Bóg nie zawsze wybiera tych ludzi, których byśmy się spodziewali, ponieważ w dziełach Bożych nie chodzi o ludzką siłę, lecz o mądrość Bożą. Istotą działania chrześcijańskiego przywódcy nie jest samo działanie, ale prowadzenie innych do Boga. To przywództwo ze swej natury jest pasterzowaniem – najważniejszym zadaniem lidera jest doprowadzenie ludzi tam, gdzie chce Bóg.
Namaszczenie to jednak dopiero początek. W przywództwie wzrastamy latami – przypomnij sobie historię Józefa ze Starego Testamentu (Rdz 37-46).

Jakkolwiek przywództwo jest darem, wiele trzeba się jednak w trakcie nauczyć.

WAŻNE CECHY LIDERA:

– Umiejętność wyznaczania kierunku – lider musi umieć pociągać i zachęcać innych do pójścia za nim. Dobry lider jest człowiekiem wizji, powinien widzieć „naprzód”. Niektórzy przywódcy widzą poza bieżącą rzeczywistość, inni nie będą świadomi tej wizji, ale będą umieli wprowadzać ją w życie.

– Zdolność motywowania innych – do wysiłku, wytrwania w wierności Bogu i Jego dziełom.

– Twórczość – lider powinien widzieć rzeczywistość twórczo, jak i pomysłowo wychodzić z rozmaitych trudności.

– Empatia – pozwoli liderowi identyfikować się z ludźmi, rozumieć ich i współpracować z nimi. Dobry lider nie jest ponad ludźmi, ale z nimi.

– Stabilność – jako dawanie sobie radę z presją. Ważne, by lider nie dał się zaskakiwać przez rozwój sytuacji, ale by słuchał Boga uprzedzająco i wiedział, co jest jego zadaniem.

– Koncentracja na celu, do którego zdąża i owocach, jakie chce osiągnąć.

– Rozeznanie – lider musi być człowiekiem rozeznania, by wiedzieć, jak ma wykorzystać potencjał ludzki, który jest mu powierzony. Analizy pokazują, że 80% sukcesu pochodzi z zaledwie 20% aktywności. Dlatego tak istotne jest, aby umieć efektywnie inwestować energię ludzi, by cel został osiągnięty.

– Dar motywowania innych – umiejętność komunikowania się, perswadowania, ale nigdy manipulacji. Lider powinien umieć przekonać zespół, że to, o czym mówi, jest ważne.

– Wytrwałość – nie chodzi o to, aby być sprinterem, ale długodystansowcem. Przywódca powinien umieć rozłożyć siły swoje i innych tak, aby wykonać zadanie do końca i – według słów św. Pawła – „ukończyć bieg” (2 Tm 4,7).

– Wiara – lider musi być człowiekiem głębokiej wiary i zawierzenia. Musi umieć słuchać tego, co mówi Bóg i być przygotowanym na ryzyko wiary.

Ćwiczenie dla lidera i animatora

Teraz spróbuj wybrać spośród wymienionych cech te trzy, w których czujesz się „mocny”, jak i kolejne trzy, które są twoją „piętą achillesową”. Zapisz je w swoim dzienniku. Gdy rozpoznajesz słabość, zastanów się, jak możesz nad nią pracować. Ważne jest, aby znać siebie i być świadomym tego, co dla nas jest najważniejsze – to będzie nam wyznaczać dalszą drogę.

 

Na podstawie ICPE,
Seminarium prowadzonego przez Michelle Moran z Wielkiej Brytanii (luty 2000) w ramach Szkoły Ewangelizacji, opracowała: Dorota Skibińska