HISTORIA ODNOWY W DUCHU ŚWIĘTYM

Początki Odnowy w Duchu Świętym

Nie chciałbym bracia, abyście nie wiedzieli o darach duchowych”. Św. Paweł

Podstawę zarówno ruchu katolickiego jak i protestanckiego stanowi świadectwo Nowego Testamentu i życie pierwotnego Kościoła. Św. Paweł mówi o różnorodności darów we wspólnocie Kościoła: „Nie chciałbym bracia, abyście nie wiedzieli o darach duchowych” /1Kor 12, 1/.
Odnowa jest więc oparta na Piśmie Świętym i doświadczeniach postapostolskiego Kościoła.
Duch Święty objawiał swoją obecność w wieloraki sposób w różnych epokach. Można tu wymieniać świeckie ruchy monastyczne, zakładanie zakonów, dary modlitwy mistycznej w tradycji Kościoła, świadomość społeczną wykazywaną w encyklikach papieskich, ruchy społecznego i politycznego zaangażowania.

Ojcowie Kościoła mianem charyzmatu nazywali łaskę Bożą udzielaną obficie wspólnocie Kościoła. W czasach prześladowań opowiedzenie się po stronie Chrystusa wiązało się z męczeństwem. Decyzja na pójście drogą męczeństwa była najdoskonalszą drogą świadectwa, nie mogła się zrealizować bez pomocy Ducha Świętego. Wówczas niemal tylko do niego zaczęto stosować określenie charyzmatu. Dar męczeństwa.

Po okresie prześladowań zrodził się ruch monastyczny, rzesze pustelników rezygnowały z dóbr tego świata. Od tego czasu charyzmat został związany z życiem mniszym. Do dzisiaj mówi się o charyzmacie danego zakonu. W sposób szczególny nadzwyczajne charyzmaty widoczne są w życiu świętych. Przystęp do nich mają jednak wszyscy wierni.

Bł. Elena Guerra – początki katolickiej Odnowy

Apostołką Ducha Świętego można nazwać bł. Elenę Guerra (1835-1914) – włoską zakonnicę, założycielkę Zakonu Sióstr Oblatek Ducha Świętego w Lucca we Włoszech.
W latach 1875-1903 napisała 12 listów do papieża Leona XIII, prosząc o odnowione nauczanie
o Duchu Świętym. Zwróciła się do Ojca Świętego, by zachęcał wiernych do ponownego odkrywania życia według Ducha Świętego. Wzywała do odnowy Kościoła i modliła się o nią, o zjednoczenie chrześcijan, o odnowienie społeczeństwa, o odnowienie oblicza ziemi.
Bł. Elena Guerra wyobrażała sobie ruch modlitewny w rodzaju Wieczernika z Jerozolimy,
gdzie w dniu Pięćdziesiątnicy Jezus wypełnił swa obietnicę zesłania Ducha Świętego.

W treści 12 listów do papieża Leona XIII przedstwiła wizję tego „Wieczernika”,
wspólnoty zjednoczonej na modlitwie do Ducha Świętego, ustanowionej, wprowadzonej i ogłoszonej w całym Kościele.

Dokumenty Papieskie:

Zasługą bł. Eleny były trzy ważne dokumenty jakie wydał Leon XIII:

▪ List apostolski „Provida Matris Caritate (1895) – zawiera on prośbę skierowaną do wszystkich wiernych o odprawienie w tym roku uroczystej nowenny do Ducha Świętego pomiędzy świętami Wniebowstąpienia, a Zesłania Ducha Świętego.

▪ Encyklika „Divinum illud munus” (1897) – dokument wzywa do kolejnej, (nie ograniczającej się do jednego roku, ale nieustającej), nowenny pomiędzy Wniebowstąpienia, a Zesłania Ducha Świętego. Encyklika zawiera również streszczenie duchowości i teologii dotyczącej Osoby Ducha Świętego. Wymienia również znaczenie udzielanych przez Ducha Świętego darów.

▪ List do biskupów „Ad fovendum in christiano populo” (1902)
Intencją nowenny do Ducha Świętego miało być zjednoczenie chrześcijan na całym świecie.

Veni Creator Spiritus – wezwanie na początek XX w.

1 stycznia 1901 r. – ponownie na prośbę s. Eleny, papież w imieniu całego Kościoła wzywał
Ducha Świętego śpiewając hymn „Veni Creator Spiritus – O stworzycielu Duchu, przyjdź!”
W modlitwie tej Ojciec Święty wyraził pragnienie, aby XX wiek stał się szczególną przestrzenią działania Ducha Świętego.

Chrzest w Duchu Świętym.

Dokładnie tego samego dnia na drugim końcu świata w Topeka w stanie Kansas w USA, wielebny Fox Parham prowadził intensywne czuwanie modlitewne ze studentami z Bethel Colege i Bible School. Jedna ze studentek, Agnes Ozman, poprosiła pastora o modlitwę, o chrzest w Duchu Świętym. W chwili, gdy modlił się w jej intencji doświadczyła wylania Ducha Świętego i zaczęła mówić językami. To wylanie, którego później doświadczyli także inni studenci, a także sam Charvles Parham jest powszechnie uznawane za początek pentekostalizmu tj. chrześcijaństwa zielonoświątkowego lub inaczej charyzmatycznego.

Sobór Watykański II i modlitwa Papieża.

Papież Jan XXIII w ramach przygotowań do Soboru Watykańskiego II zaprosił wszystkich wiernych do modlitwy o „nowe wylanie Ducha Świętego”. Jej słowa są często cytowane, szczególnie w odniesieniu do początków Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej.

„Panie, odnów dziś dla nas swoje cuda,
jakby przez nową Pięćdziesiątnicę.
Spraw, by Twój Kościół,
trwając jednomyślnie na modlitwie
wraz z Maryją, Matką Jezusa,
i posłuszny przewodnictwu
Następcy św. Piotra,
mógł dalej rozszerzać królowanie
naszego Boskiego Zbawiciela,
królowanie prawdy,
sprawiedliwości,
miłości i pokoju.
Amen.”

Uważa się, że Sobór Watykański II dał Kościołowi katolickiemu fundamenty odnowionej teologii Ducha Świętego i jego charyzmatów. Warto podkreślić, że pierwszą osobą beatyfikowaną przez Jana XXIII była s. Elena Guerra.


Odnowa w Duchu Świętym w Kościele katolickim

Zasadnicze znaczenie w rozwoju ruchu charyzmatycznego w Kościele katolickim odegrały środowiska uniwersyteckie Pittsburga (USA). W I kwartale roku 1967 dwaj profesorowie uniwersytetu w Pittsburgu William Storey i Ralph Kieifer nawiązali kontakty z uczestnikami Ruchu Neozielonoświątkowego.

Przyjmuje się, że bezpośrednim impulsem, który zwrócił uwagę środowiska uniwersyteckiego Duquesne z Pittsburga na działanie Ducha Świętego była lektura 2 książek.
Pierwsza to „Krzyż i sztylet” Dawida Wilkersona, a druga to „Oni mówią innymi językami”
Johna Shevilla. Opisują one działanie Ducha Świętego, obdarowanie różnymi charyzmatami, oraz skutki tego obdarowania.

Następstwem tych kontaktów było podjęcie w styczniu tego roku wspólnej modlitwy oraz przyjęcie z rak protestantów „chrztu w Duchu Świętym”. Z wydarzeniem tym łączyło się doświadczenie mocy Ducha Świętego i Jego charyzmatów. Po raz pierwszy udzielono chrztu w Duchu Świętym katolikom. Następnie studenci z Pittsburga modlili się nad studentami i profesorami z South Bend, którzy w ten sposób doświadczyli działania Ducha Świętego i otrzymali Jego charyzmaty. Uważa się, że w ten sposób w środowiskach uniwersyteckich „narodził się” katolicki ruch charyzmatyczny (Odnowa w Duchu Świętym).

Rozwój Ruchu:

▪ W 1970 r. w środowisku uniwersytetu Notre Dame powstało pierwsze centrum Ruchu Odnowy.
▪ W styczniu 1973 r. centrum zanotowało 1020 grup modlitewnych na terenie USA i Kanady.
▪ W powstających wspólnotach wykształciła się praktyka cotygodniowych spotkań modlitewnych. Dla nowych uczestników organizowane były seminaria, które miały wprowadzać w życie Ruch Odnowy. Miejscem wspólnej modlitwy, formacji i wymiany doświadczeń były kongresy.

▪ Pierwszy kongres odbył się w South Bend w 1969 r. i można go nazwać krajowym (500 uczestników).
▪ W 1971 r. W South Bend zorganizowano I Kongres Międzynarodowy (4,5 tys. członków Ruchu).
▪ W 1975 r. w Rzymie z racji Roku Świętego odbył się kolejny Międzynarodowy Kongres Odnowy w Duchu Świętym (wzięło w nim udział ok. 10 tys. przedstawicieli Ruchu).
▪ W 1979 r. – Kongres w Lourdes (20 tys. członków Ruchu, w tym 17 biskupów i ok. 1000 kapłanów).
▪ W 1980 r. odnotowano 2-3 mln. uczestników Ruchu Odnowy w Duchu Świętym w całym Kościele katolickim.
▪ W 1984 r. Kongres w Rzymie reprezentowany przez 106 krajów.
▪ W 1996 r. Ruch obecny był w ponad 125 krajach, a do Ruchu przynależało 123 mln. osób.

Powstają struktury katolickiej Odnowy

▪ W 1978 r. powstało Międzynarodowe Biuro Łączności Odnowy Charyzmatycznej ICCRO – International Catolic Charismatic Renewal Office. Biuro początkowo mieściło się w Brukseli, a patronował mu kardynał Leo Suenens, mianowany przez papieża Pawła VI asystentem kościelnym Ruchu na szczeblu międzynarodowym.
▪ W 1984 r. ICCRO przemianowano na Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej ICCRS – International Catholic Charismatic Renewal Serices. Chodziło o podkreślenie służebnego charakteru biura.
▪ W 1984 r. Jan Paweł II mianował bpa Paula Cordesa (do 1996 r. wiceprzewodniczącego Rady do Spraw Świeckich) w miejsce kardynała Suenensa nowym asystentem kościelnym Ruchu Odnowy. Wtedy przeniesiono biuro z Brukseli do Rzymu.
▪ W 1996 r. asystentem kościelnym Ruchu został sekretarz Papieskiej Rady do Spraw Świeckich biskup Stanisław Ryłko.

Status prawny

W 1993 r. Stolica Apostolska zatwierdziła ICCRS oraz przyznała mu osobowość prawną, uznając w nim ciało powołane do szerzenia Ruchu Odnowy. Biuro utrzymuje kontakt ze Stolicą Apostolską poprzez asystenta kościelnego. Konsultuje z nią działania podejmowane w obrębie Ruchu. Stanowi także centrum informacji o Ruchu w świecie poprzez wydawanie specjalnego biuletynu.
W skład ICCRS wchodzi Rada i Biuro. Rada składa się z 12 członków z różnych części świata. Przedstawicielem reprezentującym Europę Środkowo-Wschodnią jest bp Bronisław Dembowski. Biuro jest organem wykonawczym Rady.

Źródło: Parafia św. Barbary w Łęcznie (http://emaus.parafia.info.pl/?p=main&what=84)